Malty poniżej stówy, część piąta i szósta z sześciu. Glen Scanlan 12 years. Glen Scanlan Single Malt 12 years old. Glen Scanlan Blended Malt 12 years old.

Najlepsze, ale też najbardziej tajemnicze, zostawiłem na koniec. Glen Scanlan to, podobnie jak opisywany w tym cykli Grangestone, bastard malt, czyli whisky słodowa bez informacji o destylarnii z której pochodzi. O ile poprzednio można było dość łatwo wydedukować producenta, w przypadku Glen Scanlan trzeba się poddać: jedyna informacja na butelce to dystrybucja przez Slaur International, dużą francuską firmę zajmującą się rozlewaniem i dystrybucją alkoholi. I tutaj ślad się urywa. Na obie trafiłem w sklepie Auchan (i nigdzie indziej), który zresztą sprzedaje kilka innych produktów od Slaur, w bardzo atrakcyjnych cenach, niespotykanych wśród markowych szkockich w podobnym wieku: dwunastoletni single malt kosztował 80zł za butelkę 0.7L, dwunastoletni blended malt 60zł za butelkę 0.5L

Opakowanie nie robi wrażenia: generyczna butelka, metalowa zakrętka, prosta wydrukowana etykieta. Ale przecież interesuje nas smak, a nie lans na półce.

Krótkie notki smakowe. Glen Scanlan Single Malt 12 years old. Zapach jednocześnie świeży (słód, cytrusy) i dojrzały (dąb, orzechy), lekko słonawy i trochę owocowy. W smaku bardzo gładka, miodowa, lekko słona. Finish długi i rozgrzewający. Glen Scanlan Blended Malt 12 years old. Zapach bogaty: dużo owoców, odrobina dymu, trochę dębu. Gładki, lekko orzechowy smak. Finisz średnio długi, złożony, bardzo satysfakcjonujący.

To są naprawdę bardzo dobre whisky! Glen Scanlan single malt przypomina mi Aberlour 12yo, czyli jedną z moich ulubionych łagodnych whisky ze Speyside. Glen Scanlan blended malt jest aktualnie moim drugim ulubionym blended maltem, zaraz po Johnnie Walker Green Label. Przy swoich cenach są nie tylko dobrym sposobem dla początkujących na spróbowanie się ze szkockimi, dojrzałymi whisky słodowymi, to po prostu bardzo przyzwoite whisky do picia, dla każdego.

To koniec tej krótkiej serii. Nie trafiłem na inne, warte uwagi whisky słodowe w cenie do stu złotych za butelkę zerosiedem. Ale jest jeszcze sporo innych, fajnych whisky do opisania, do pogrupowania według zupełnie innych kluczy!

PS. Sorry za podłe zdjęcie ale aparat chwilowo poza moim zasięgiem, więc skleiłem zdjęcia z dwóćh osobnych wieczorków.

Oryginalny wpis na Facebooku

Malty poniżej stówy. Część czwarta z sześciu. Glen Grant Major’s Reserve.

Druga - i ostatnia - “markowa” whisky single malt w tej serii. Glen Grant to jedna ze starszych działających do dziś destylarnii, od dekady należąca do grupy Campari, a jej produkty są najpopularniejszymi single maltami we Włoszech. Co zresztą widać w małych barach we Włoskich miastach. Jako stara destylarnia sprzedaje sporo różnych destylatów ale tylko jeden łapie się do interesującej nas kategorii poniżej stu złotych za butelkę 0.7L. Ciekawostką rozbudzającą oczekiwania jest zdobycie przez jej starszą siostrę, Glen Grant 10yo, tytułu Single Malt Scotch Of The Year w kategorii “10 years and under” w Whisky Bible 2016 Jima Murraya. To jest bardzo duże osiągnięcie zważywszy na tłok w tej kategorii!

Glen Grant Major’s Reserve pachnie świetnie: lekko, świeżo, głównie zielonym jabłkiem, trochę skórką cytrynową i słodem jęczmiennym.

Na języku dość pieprzna, czuć że destylat krótko leżał w beczkach, ale ta młodość jest tutaj pozytywna, pasuje do świeżego i bezpretensjonalnego charakteru whisky. Znowu jabłka, cytryna, trochę soli i dębu.

Finisz raczej krótki ale satysfakcjonujący, ponownie cytrusowo-jabłkowy. Zostawia apetyt na zagryzienie jabłkiem Granny Smith.

Ten nos i smak są tak charakterystyczne że Major’s Reserve jest jedną z niewielu whisky które (podejrzewam że) byłbym w stanie rozpoznać w ślepym teście. Jeśli ktoś lubi łagodne, owocowe szkockie z regionu Speyside, albo jeszcze nie wie czy lubi – Major’s Reserve jest bardzo dobrą propozycją. Osobiście bardzo ją lubię bo jest przemyślana, a jednocześnie pozbawiona nadęcia i pełna świeżości, idealna na np. piknik. W zestawie ze swoją ceną to jest naprawdę świetna propozycja.

Oryginalny wpis na Facebooku

Malty poniżej stówy. Część trzecia z sześciu.

Tym razem odcinek troszkę oszukany. Przede wszystkim dlatego, że dzisiejsza bohaterka, Bowmore Legend, po dwudziestu latach przestała być produkowana. Można ją jednak wciąż kupić bez problemu, w większości sklepów za 130-140zł, jednak istnieje sieć małych sklepów spożywczych (w Warszawie) gdzie butelka 0.7L kosztuje jedyne 99zł. Jest do więc produkt wyjątkowy w naszej serii, ale jak najbardziej godzien zrobienia wyjątku!

Bowmore to zasłużona destylarnia z wyspy Islay której single malty słyną z, oprócz wysokich cen, największej przystępności dla początkujących z dymnymi whisky z Islay. To twierdzenie nie jest w ogólności prawdziwe, na przykład Bunnahabhain produkuje teraz pod swoją marką whisky kompletnie nietorfowe (wyżywają się w markach Port Charlotte i słynnej Octomore), ale tak się przyjęło i do dziś, wybierając whisky z Islay nie będąc koneserem dymnych, najbezpieczniej wziąć jedną z produkcji Bowmore.

Dymność whisky bierze się z zawartych w torfie fenoli [1], torf jest spalany w procesie suszenia słodu jęczmiennego. Dla osób niezainteresowanych chemią i medycyną brzmi to dość przerażająco, bo fenol – najprostszy związek z tej grupy – to przecież środek odkażający, drażniący i trujący, niegdyś rozpylany w salach operacyjnych. Na szczęście w torfowej whisky występują różne fenole [2], wiele z nich uważanych za mające korzystne efekty zdrowotne, a do tego w stężeniach dalekich od toksyczności, rzędu kilkudziesięciu ppm (cząstek na milion). W Niemczech istnieją całe uzdrowiska wokół kąpieli w wodach torfowych. [3]

Starczy tej chemii, czas otworzyć Bowmore Legend. Pierwsze co trafia w nos to właśnie dym, taki z ogniska opalanego mokrym czy omszałym drewnem. Po chwili można poczuć też zapach morza i soli, trochę słodu, suszonych owoców (zwłaszcza śliwek). Na języku dość ostra i lekko słodka, finisz średnio długi.

Czy jest to dobry single malt? Nie wiem, nie jestem fanem dymnych whisky. Na pewno Bowmore Legend jest jedną z bardziej przyjaznych whisky z Islay jakie piłem. Na pewno jest świetna do poznania charakteru nieprzesadnie torfowych szkockich i zdecydowania czy chcemy iść dalej w tym kierunku, czy może lepiej się wycofać. W swojej cenie zdecydowanie warta spróbowania!

• [1] http://whiskyscience.blogspot.com/2011/02/peat.html
• [2] http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/j.2050-0416.1968.tb03126.x/pdf
• [3] http://www.die-neue-kur.de/en/spas-and-health-resorts-in-germany/medicinal-mud-spa-resorts.html

Oryginalny wpis na Facebooku

Malty poniżej stówy, część druga z sześciu.

Tym razem w kieliszku whisky typu single malt, czyli pochodząca wyłącznie z jednej destylarnii. Takie produkty jako “flagowe” z reguły otrzymują nazwę samej gorzelni, ale tutaj mamy do czynienia z bastard maltem, czyli produkcją o nieznanym pochodzeniu. Teoretycznie, bo w praktyce produkująca ją firma należy do William Grant and Sons, co oznacza że Grangestone jest prawdopodobnie produkowana przez destylarnię Ailsa Bay. Grangestone Industrial Estate to pełna nazwa miejsca gdzie mieści się centrala firmy WG&S, olbrzymia destylarnia whisky zbożowej Girvan oraz niedawno wybudowana Ailsa Bay właśnie.

Grangestone kosztuje 70zł (bez jednego grosza) i ma rewelacyjną formę: tekturowa tuba ze złotymi literami, wewnątrz niej szeroka butelka z korkiem, etykietą ponownie ze złotymi literami i pomarańczowym trunkiem. Wygląda to wszystko co najmniej tak samo dobrze lub lepiej od podobnie sprzedawanych single maltów za dwa, trzy razy tyle, jak np. Aberlour, Balvenie czy Glenfarclas. Dla osoby nieobeznanej z single maltami wygląda jak niedroga przepustka do świata drogich alkoholi. Jeśli ktoś już pił kilka single maltów, ta forma może budzić budzi obawę: skoro tyle pary (budżetu) poszło w formę, a budżet ten ogranicza cena końcowa na poziomie 70zł, to istnieje spore ryzyko że cała oszczędność jest na zawartości.

W nosie intensywna, lekko gryząca, z mocno dominującym zapachem słodu. Po jakimś czasie można wyczuć trochę drewna i wanilii. Podobnie na języku: słód i ostrość, charakterystyczne dla bardzo młodych, niedojrzałych maltów. Po przełknięciu pozostawia krótki i ostry finisz.

Nie jest to whisky zła, ale nie jest też warta polecenia. Postawiona obok blendu swoim mocnym, słodowym aromatem i smakiem pokazuje różnicę między maltami a blendami. Postawiona obok starszego single malta, swoją ostrością i monotonią pokazuje czemu whisky słodowe jednak trzyma się w dębowych beczkach dłużej niż minimalne trzy lata. Jest więc fajnym przykładem, materiałem do porównań i demonstracji, niezłym produktem kolekcjonerskim (“wszystkie destylarnie Grantsów”, do postawienia obok Glenfiddich i Balvenie) ale kiepskim towarzyszem wieczorów. Za 70zł można kupić lepsze whisky “do picia”.

Polecam też recenzję Tomka Milera.

Oryginalny wpis na Facebooku

Malty poniżej stówy, część pierwsza.

Rozpoczynam krótką serię opisów słodowych whisky w cenie poniżej 100zł za butelkę 0.7L. Początkowo chciałem opisać tylko single malty, czyli whisky słodowe pochodzące z jednej destylarni, bo akurat zebrałem osobliwą kolekcję czterech takich butelek, ale po natrafieniu w Lidlu na bohaterkę dzisiejszego odcinka musiałem ją włączyć.

Whisky słodowe, czyli pochodzące z fermentacji słodu jęczmiennego i zazwyczaj destylowane miedzianych w alembikach, są lubiane za swoją złożoność. Wynika ona z wyjątkowo “nieczystego” procesu: kiełkujący jęczmień zawiera mnóstwo przeróżnych substancji (naukowcy do dziś nie mają do końca zbadanego procesu słodowania), a dwukrotna* zaledwie destylacja w alembikach nie daje w efekcie spirytusu czystego tylko mieszaninę z wieloma pozostałościami tego procesu. Jakimi – tutaj polecam książkę Davida Wisharta o whisky słodowych, gdzie opisuje genezę i zgrubny chemiczny skład każdej grupy zapachowej.

Glen Orchy 5yo to blended malt, czyli mieszanina samych słodowych whisky, bez dodatku whisky zbożowych. Nie wiemy jakie single malty są w składzie, jedyne co mówi etykieta to produkcja dla Lidla przez Ian Macleod Distillers. A to jest bardzo znana i szanowana firma, znana m.in. z single maltów Glengoyne, Tamdhu, Smokehead oraz blendów Pig’s Nose (uwielbiam), Sheep Dip (wiąże się z nią przezabawna historia z unikaniem podatków) czy Isle of Skye. Tym napisem na etykiecie Glen Orchy zdobyła moją ciekawość – ciekawe co Ian Macleod pokażą w najtańszej whisky słodowej jaką dotąd widziałem, 40 polskich złotych za butelkę 0.7L?

Wyałtowałem się już we wstępie że Glen Orchy zrobiła na mnie wrażenie. I to dobre wrażenie! Jasne, jest młoda, więc w zapachu dominuje słód. Poza tym pachnie ciastkami, trawą cytrynową, trochę owocami i toffi. W smaku raczej pieprzna, szczypiąca język młodym alkoholem, lekko słona, zostawia krótki ale przyjemny, ciepły finisz. Nic nie udaje, jest młodą whisky słodową, ale bardzo udaną. To po prostu dobra kompozycja, która w swojej kategorii cenowej nie ma konkurencji.

Bardzo polecam jeśli ktoś lubi whisky słodowe ale ma ograniczony budżet, tudzież szuka czegoś na lżejsze okazje. Osiemnastoletniego Glenliveta szkoda rozpić latem na grillu czy zmieszać z napojem gazowanym, tymczasem bezpretensjonalna Glen Orchy nadaje się do tego wręcz znakomicie.

Oryginalny wpis na Facebooku